Ο ήλιος λιποτάκτησε στο δέρμα σου
Και λίγο λίγο ξεκλειδώνει τη φυλακή μου
-Οπου κι αν μ’ αγγίξεις
οι τοίχοι μαλακώνουν-

An Lou

Υπάρχουν χίλιων ειδών χέρια
Χέρια βιαστικά
Χέρια φορτωμένα
Χέρια που μπήγονται άτσαλα στο δέρμα
Χέρια που τραβιούνται δισταχτικά
Χέρια παρακλητικά
Χέρια παράφορα
Χέρια ρημαγμένα από ξέπνοα αγγίγματα
Χέρια χωρίς μέγεθος, σχήμα και δάχτυλα
Χέρια ξερά απ’ την κατάχρηση
Χέρια μαλακά σα μητρικό στήθος
Χέρια υπομονετικά
Χέρια ιδρωμένα από αβίωτη ανάγκη

Θα υπήρχαν χίλιων ειδών χέρια

Αν δεν είχα τα χέρια σου
μέσα στα δικά μου χέρια

An Lou

Gustav Climt, 1908

Κι αλλάζει κάθε τόσο η εποχή
Και μπαινοβγαίνουν τα ρούχα στο πατάρι
Και πάλι γυμνά στέκουν τα σώματα
Γιατί στενέψαν τα καλοκαίρια ανεπανόρθωτα
ο σκώρος μάσησε τους χειμώνες
και η άνοιξη ξεθώριασε στο πλυντήριο
στριμωγμένη με γκρι φθινόπωρα
Κι αλλάζουν κάθε τόσο τα ρούχα
Και παραμένει εκείνο το παλιό κάταγμα
να θυμίζει πως αλλάζει ο καιρός
Λες κι η ζωή συνωστίζεται στο κόκκαλο
μαζί μ’ όλα τα αβέβαια βήματα
και τις αδέξιες χειρονομίες
Κι αλλάζουμε λίγο λίγο
γινόμαστε παντός καιρού
σαν εκείνες τις φωτεινές επιγραφές
στων παλιών μοτέλ τους ρημαγμένους τοίχους

An Lou

Roy DeCarava
Child in window, clothesline, New York, 1950

Έτσι σ΄ανακάλυψα
Απ’ την υποψία της σάρκας σου
και την πιθανότητα της οσμής σου
Ψαχουλεύοντας στα χαλάσματα
για τη δική σου στέρεη ανάσα
Έτσι για χρόνια σε φύλαξα
Όπως ακριβώς τα συντρίμμια,
κρατούν στα βάθη τους επίμονα
μια πεποίθηση ζωής

An Lou

Ph: Alek Lindus

Δεν είναι τίποτα περισσότερο
Μια ριπή οφθαλμού
Τα ιερά δευτερόλεπτα
που καταπίνει το κλείστρο
ανοιγοκλείνοντας
Το διαμπερές ξάφνιασμα
απ’ τις διαθλάσεις
που εκπνέουν στο φωτόμετρο
Η αιώνια ριπή οφθαλμού
Αναλόγως
Πόσο φως κράτησες
ή πόσο φως άντεξες
Τελικά

An Lou

ph: Vivian Maier

Πατησίων και Στουρνάρη γωνία. Ωρα 8.20 μμ. Ενα αγόρι συναντά ένα κορίτσι. Πριν από δέκα, μετά από είκοσι, σε σαράντα χρόνια. Ενα αγόρι θα συναντά ένα κορίτσι στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη γωνία. Τα φώτα της πόλης θα εστιάζουν επάνω τους. Θα επισκιάζοναι τα πάντα τριγύρω. Συνέβη κάποτε στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Συμβαίνει πάντα στο ίδιο σημείο. Ισως να μην συνέβη και ποτέ. Εκείνη να μην πήγε ποτέ . Εκείνος ποτέ να μην περίμενε. Οποτε όμως κι αν περάσω, ένα αγόρι συναντά ένα κορίτσι Πατησίων και Στουρνάρη γωνία. Ετσι κι αλλιώς σε κάποιες διασταυρώσεις οι άνθρωποι φεύγοντας, αφήνουν πίσω ατόφια τα βήματά τους.

An Lou

Ph: Peter Turnley

Αφήνουν δίπλα τους άδειες θέσεις
για να βολέψουν τα υπολείμματά τους
Φωνάζουν δυνατά με σιωπές
για να’ ναι σίγουροι πως δε θα ακουστούν
Το βλέμμα τους είναι σε μόνιμη ανακωχή
με το είδωλό τους στον καθρέφτη
Άλλοτε γεμίζουν τα κενά της ζωής τους
με δανεικά απ’ τις ζωές των άλλων
κι ούτε που αγγίζουν
για να μην αλλοιώσουν το αποτύπωμά τους
Εκείνοι με τις κοφτές ανάσες
τις ποτέ κομμένες
αναρωτιούνται μετά γιατί δεν αγαπήθηκαν

An Lou

Ph: Janine Niépce

Με ρωτάς για πόσο
Που να ξέρω;
Πόσο για πάντα
χωράει στο σήμερα
πριν γίνει πάλι χθες
Πόση ψευδαίσθηση
επιφυλάσσει το αύριο,
όταν το τώρα δε φτάνει
Δεν ήμουν ποτέ καλή στα μαθηματικά
και στα αμιγώς μετρήσιμα μεγέθη
Ωστόσο μ’ ένα πρόχειρο υπολογισμό
ανεπιφύλακτα θα απαντούσα
Πως ο κόσμος ισούται με την απόσταση
από τη βάση του λαιμού
ως και τις άκρες των δαχτύλων σου
Και στον επόμενο χρόνο
η ώρα θα είναι..
ήδη περασμένη

Hiroshima Mon Amour (1959)

Το φιλί που μόλις ήρθε στο όνειρο
μια νύχτα της προδοσίας
όπου όλοι καταναλώνουν άοσμες συνουσίες,
το δικό σου παθιασμένο φιλί,
η αθωότητα των χειλιών σου,
μοιάζει με την πόρτα μου
που δεν καταφέρνω ν’ ανοίξω.
Το φιλί είναι σαν ένα ιστίο,
ωθεί τους εραστές στον απόπλου,
είναι μια επιθυμία που δεν σε παγώνει,
που σου χαρίζει χιλιάδες στιγμές.
Δοκίμασα να θυμηθώ
τι μπορούσες να φέρεις πίσω,
αλλά, αλίμονο, το φιλί σου
έγινε ίδιο μ’ ένα γυαλί.
Όπως ένα ζώο,
βρήκα καταφύγιο στο δάσος
για να μην εγκαταλείψω οπουδήποτε
το αθώο μου τρίχωμα.
Το τρίχωμα της ψυχής μου
είναι τόσο λευκό κι ευαίσθητο
που ακόμα κι ένα κουνέλι δειλιάζει.
Με ρωτάς πόσους εραστές είχα
και πώς με ανακάλυψαν.
Ο καθένας ανακαλύπτει το φως, σου αποκρίνομαι,
ο καθένας αισθάνεται το φόβο του,
αλλά το φιλί έχει σταθεί το πιο αγνό μου κομμάτι.
Θέλω να επιστρέψω στα βουνά του Αμπρούτσο,
εκεί που δε βρέθηκα ποτέ.
Ωστόσο αν με ρωτήσουν από πού αντλώ τους στίχους μου
θ’ απαντήσω:
μού αρκεί μια κατάδυση στην ψυχή
και βλέπω το σύμπαν.
Με κοιτάζουν όλοι με μάτια ανηλεή,
δεν ξεχωρίζουν τα ονόματα των επιγραφών μου πάνω στους τοίχους
και δεν έμαθαν πως είναι υπογραφές αγγέλων
για να γιορτάσουν τα δάκρυα που έχω χύσει για σένα.

Alda Merini, το Φιλί

Εκείνη κι εγώ από καιρό
μαζί, σε σώμα εξ αδιαιρέτου
απέναντι, από καθρέφτη ακριβείας
Φορά τα ρούχα μου ανάποδα
ελαφρώς ξεχειλωμένα
Προβάρει το δέρμα μου κατάσαρκα
βαρέως μεταχειρισμένο
Είμαι Εκείνη, αλλά δεν είναι Εγώ
Ισως να είναι και το άθροισμα
όλων μου των αφαιρέσεων
Περνάει από μέσα μου και χάνεται
με τον ίδιο μάταιο κρότο
με την ίδια πρόσκαιρη αναλαμπή
που αφήνουν τα πυροτεχνήματα
οταν τελειώνει η γιορτή
Ξέρω πως δε θα ξεφύγω από Εκείνη
Σε κάθε ρυτίδα του προσώπου της
έχει τρυπώσει αμετάκλητα η ζωή μου

An Lou

Artwork: Daria Petrilli-Dreaming in a field of poppies