Ερήμην,
τα ρούχα μας κεντήθηκαν με σφαίρες
σπασμένα τζάμια, φασαρία
σαστίζουνε τα χρώματα
Ίσως να έχουμε πεθάνει και δεν το ξέρουμε
με φίλτρα ομορφιάς στα πρόσωπα
και χάπια ευημερίας στις τσέπες
οι άνθρωποι γιορτάζουν επετείους
για τις στιγμές που δεν έζησαν
ληγμένοι φίλοι στα συρτάρια
τσαλακωμένοι ποιητές στα κομοδίνα
H απουσία είναι ένας μακρόσυρτος λυγμός

Ερήμην μας ο κόσμος λίγο λίγο ξηλώνεται
κι εγώ με το χαμόγελό σου σκεπάζομαι

(Τώρα που μείναμε μόνοι εσύ εγώ κι ο δρόμος
όπου και να πάω, σε σένα έρχομαι )

Οταν σ’ αγγίξω ξανά
δε θά’χουμε πιά ανάγκη τις λέξεις
θά’ χουν σιγήσει κραυγές κι εμβατήρια
ακόμα κι ο χρόνος ,
θα έχει γίνει μια βουβή υπόμνηση
δε θα’ χουν αξία οι αριθμοί
δεν θα μετριόμαστε στο άθροισμα
ούτε και στην αφαίρεση
η Ανοιξη, θά’ χει ξηλώσει τις ραφές μας
θά’ ναι μονάχα το δέρμα σου επάνω στο δέρμα μου
Οταν σε βρω ξανά
θα’ χει ραγίσει η απόσταση
Θα’ χουμε ήδη νικήσει την απουσία
σημαίνει πως έχουμε αναιρέσει το θάνατο

“Boris, σου γράφω λάθος γράμματα
Τ΄αληθινά μου γράμματα δεν μπορούν ν’ αγγίξουν το χαρτί”

Marina Cvetaeva
Letter to Boris Pasternak, 1926

Μια λιακάδα στο περβάζι
Μια Κυριακή μεσοβδόμαδα
Το γιασεμί που επιμένει
στο μαλακό υπογάστριο
Κάθε φορά που ξεφυσάς μέσα μου
το λαχάνιασμα των εραστών
Κι αρχίζω ξανά να πιστεύω στα θαύματα
Σε πείσμα των καιρών

An Lou

ph: George Platt Lynes – Female Nude, 1950

Πέφτουνε φύλλα στο φωταγωγό
Πέφτουν οι δείκτες στο χρηματιστήριο
Πέφτει η στάθμη σε αιμοφόρα αγγεία
Επεσαν οι πωλήσεις των αυτοκινήτων
Εξέπεσαν οι λέξεις των ποιητών
Ο έρωτας πέφτει ηρωικά μαχόμενος
Οι άνθρωποι πέφτουν απο τα σύννεφα
Πέφτει σιγά σιγά το δέρμα σου απ τα οστά μου
Στους δρόμους έχει πέσει ανυπολόγιστη αγρύπνια
Πέφτει λιακάδα με βροχή ενίοτε
Στ’ ανεμολόγια έπεσε άπνοια
Εχει η ανηφόρα μιά τάση πτωτική
Μη πέσεις πρόσεχε
Να κρατηθούμε ψηλά
Μόνοι μαζί
Αυτό μόνο

An Lou

Ph: Veysel Kocakaya

Εχω μια αγκύλη στα δάχτυλα
απ όλα τα χάδια που δεν σού’ δωσα,
από εκείνα τα χαμένα που γλιστρούν
και πέφτουν με κρότο στο πάτωμα,
έχω στα χέρια μου
άγραφα κενά διαστήματα
μέσα τους τίποτα πια
δε γίνεται σφιχτά να κρατηθεί

An Lou

Μπορεί να είχες σάρκα και οστά
αν δεν σε είχαν απορροφήσει τα μάτια μου
Και να ξάπλωνες πλάι μου
αν δεν μπλέκονταν στα μαλλιά σου τα κύματα
Τώρα μου έμεινε μονάχα η ανάγκη σου
σαν καλοκαίρι που καραδοκεί
Κι ένας κόμπος στο λαιμό
που εννοούσα όλα, όσα δεν είπα

An Lou

Όσες φορές και να κοιτάξω το ρολόι είναι παρά πέντε. Ίσως γιατί κανείς μας δεν ήταν έτοιμος ποτέ για τη συντέλεια. Ας προσποιούμαστε λοιπόν αγάλματα σε χώρους εκθεσιακούς, για να μη τρίβεται το δέρμα μ’ άλλο δέρμα. Ας αφήνουμε τα βήματά μας σε σκάλες κυλιόμενες κι ας καταπίνουμε τις λέξεις σα δισκία αναβράζοντα. Κάθε Ιούλη θ’ αποσιωπούμε χειμώνες. Κάθε Φλεβάρη θα φυτεύουμε κοχύλια σε άδειες τσέπες αποσκευών. Είναι βλέπεις και η τεχνική υποστήριξη που δε βοηθά. Μας αφυδάτωσε το κλιματιστικό που μονίμως στάζει. Είναι και η δοσολογία που δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Πάντα περισσεύουν εικοσιένα γραμμάρια . Γι αυτό σου λέω ας μείνουμε στο περίπου. Δεν είναι καιροί για θαύματα. Περίπου θα σε θέλω και περίπου θα μ’ αγγίζεις. Θα σ’ αγαπώ και θα με μισείς, περίπου. Σχεδόν να πεις ότι υπήρξαμε. Λίγο μαζί και λίγο χώρια. Κατά προσέγγιση μόνοι.
Ίσως και να πάσχουμε από μια σπάνια διαταραχή. Αλλά υπάρχουν και κορμιά που φέγγουν από μέσα.
Γι΄αυτό σε ρωτώ γιατρέ μου.
Πως να γλιτώσει κανείς από τη σάρκα;

An Lou

ph: Michel Vaerewijck

Κάποιος με καρφίτσωσε στον ουρανό. Δε ξέρω πως και γιατί. Και ίσως ποτέ να μη μάθω. Αλλά έκτοτε δε με χωρά η στεριά, ούτε με βαστάει η θάλασσα. Ενα ταξίδι φύεται μονίμως στην άκρη της φτερούγας μου. Γδέρνει κόντρα τον άνεμο. Κι όποτε κάνω ν’ ανοίξω τα φτερά μου νομίζω πως αγγίζω λίγο την περίμετρο του κόσμου. Εμαθα ν’ αναγνωρίζω τα καράβια από τον μακρόσυρτο ήχο που κάνουν φεύγοντας. Και να συμπονώ τα λιμάνια, όταν ματαιώνονται σε κάθε απόπλου. Εμαθα ν’ ακολουθώ τα ταξίδια των άλλων. Μόνο που μου φαίνονται σύντομα κι ανιαρά. Οσο μακριά κι αν πάνε, πάντα στον εαυτό τους καταλήγουν. Γι’ αυτό έμαθα να φεύγω. Μη με ρωτάς για πού. Οταν πετάς, οι αποστάσεις σμίγουν. Προορισμός και γυρισμός το ίδιο πράγμα. Και μη με ψάξεις πουθενά αλλού. Δεν γνωρίζω άλλο αγκυροβόλι, παρά μόνο τ’ ουρανού το απέραντο.

An Lou

Κάθε μέρα, περνούν απ΄την αυλή μου κομίζοντας δώρα
από τους κοντινότερους κάδους ανακύκλωσης
Γέμισε το συρτάρι με φλοράλ περιτυλίγματα
που καταργούν τη διαφάνεια
Αίμα άγνωστης ομάδας διαχέεται
από οθόνες και καλώδια
Κι όμως,
ώρες ώρες από κάπου μοσχοβολάει άνοιξη
συνωμοσία νυχτολούλουδων
Η ανάσα σου, η ανάσα σου κυρίως
αψηφώντας του καιρού την πρόγνωση
Και το βλέμμα σου, ειδικά το βλέμμα σου
πάνω στους τοίχους στάμπα θαλασσί
Ευτυχώς, υπάρχει η λέξη σου
να δίνει νόημα στις στίξεις μου
και το χαμόγελό σου, ιδίως το χαμόγελό σου
που καταργεί τη βαρύτητα
Τα λουλούδια ζούν ακόμα και στα βάζα ,
φτάνει να τα τυλίγεις που και που με λίγη υγρασία
Μέσα στην τόση κοσμοσυρροή
Κι όμως,
αν κάπως κάπου κάποτε δεν ήσουν κι εσύ,
όλα θα έμοιαζαν μουτζούρα σε λευκό χαρτί

An Lou

Ο πίνακας: Tristan and Isolde by Rogelio de Egusquiza
(1910)